Próbowałam już wszystkiego i czuję się zniechęcona, co mam robić?

 

Czyli jak uspokoić malucha?

Aby zaktywizować odpowiedzialną za spokój część autonomicznego układu nerwowego dziecka, musisz najpierw uspokoić siebie.

Nie próbuj uspokajać malucha, wykonując równocześnie inną czynność. Jeżeli ma być możliwa regulacja emocji i organizmu, dziecko musi poczuć, że jego cierpienie jest jedyną sprawą zaprzątającą twój umysł.

 

Rób to, co stymuluje systemy wydzielania w mózgu substancji antystresowych.

 

Istnieją trzy czynniki stymulujące wydzielanie w mózgu dziecka działającej uspokajająco oksytocyny, która może przyczynić się do powrotu poziomu hormonów stresu do stanu wyjściowego. Są to: dotyk i masaż, ssanie oraz ciepło.

 

Dotyk i masaż. Większość dzieci przestaje płakać, gdy weźmie się je na ręce. Bliski kontakt fizyczny reguluje autonomiczny układ nerwowy dziecka, aktywizując część odpowiedzialną za utrzymywanie spokoju oraz powoduje wydzielanie oksytocyny. Możesz również nauczyć się technik masażu niemowlęcego. Niewłaściwy bowiem dotyk powoduje rozregulowanie i nadmierną stymulację, przez co dziecko będzie płakało jeszcze bardziej.

Ssanie. Pomóż dziecku znaleźć piąstkę, którą będzie mogło ssać. Możesz podać mu pierwszy gryzak. Tylko jeżeli nie daje się pocieszyć dziecka w ten sposób, sięgnij po smoczek. Nigdy nie wkładaj go dziecku do buzi, gdy nie rozpacza. Usta są ważną drogą komunikacji i służą do wydawania dźwięków. Są też ważne dla oralnego poznawania świata (np. poprzez wkładanie zabawek do buzi).

Ciepło powoduje wyzwalanie oksytocyny. Utrzymuj w pomieszczeniu temperaturę około 21°C. Przytulaj dziecko bądź opatul miękkim kocykiem. Możesz też przygotować ciepłą kąpiel dla siebie i zestresowanego niemowlęcia.

 

Dziecko można masować od około drugiego tygodnia życia. Jest to dobry sposób na pocieszanie i uspokajanie, pomaga też wzmocnić więź między wami. Wybierajcie na masaże chwile gdy oboje jesteście zrelaksowani.

Ułóż dziecko na miękkim ręczniku. Zadbaj o to, by było mu ciepło i wygodnie. Zacznij od główki w okolicy potylicy i masuj w kierunku policzków, a potem ramion.

Masuj delikatnie całe ciało, przesuwając dłonie do dołu. W czasie masażu mów do dziecka i utrzymuj z nim pełen czułości kontakt wzrokowy. Jeżeli przestanie przejawiać zainteresowanie, zamiast kontynuować uporczywie, spróbuj ponownie następnego dnia.

 

Inne strategie, które możecie wypróbować

 

Ruch i kołysanie. Dzieci uwielbiają rytmiczny ruch, zwłaszcza gdy są noszone na rękach, wożone w wózku lub bujane na dużej piłce w ramionach rodzica. Uważa się, że rytmiczność ruchu wyzwala skojarzenia z bezpiecznym łonem. Postaraj się jednak nie kołysać dziecka zbyt mocno, może to bowiem mieć na mózg taki sam wpływ, jak potrząsanie i powodować pękanie małych naczyń krwionośnych mózgu.

 

„Większość dzieci przestaje płakać, gdy weźmie się je na ręce. Bliski kontakt fizyczny reguluje autonomiczny układ nerwowy dziecka".

 

Niskie dźwięki. Możesz odtwarzać nagranie bicia swojego serca (metoda skuteczna, gdy stosuje się ją od chwili narodzenia) lub muzyki 432 Hz.

Dostarczaj dziecku rozrywki. To aktywizuje wydzielanie dopaminy. Jeżeli dziecko płacze z powodu nudy, wymyśl coś, co będzie dla niego atrakcyjne. Trzymaj w torebce małe zabawki, na przykład pacynki nakładane na sam palec lub rękę, by zabawiać dziecko w podróży. 

Unikaj nadmiernej stymulacji. Wtedy udaj się z nim do cichego, słabo oświetlonego pokoju.

 

„Twój dotyk pomaga mi się uspokoić”.

 

Dzieci, które trudno się uspokajają

Średnio jedno na pięcioro dzieci jest wysoce wrażliwe w pierwszych kilku tygodniach życia. Może to być skutkiem wyposażenia genetycznego, stresu przeżytego w łonie, bądź też trudności w czasie porodu. Badania pokazują, że jeżeli mama przeżywa regularny stres w okresie ostatnich trzech miesięcy ciąży, przez łożysko do mózgu nienarodzonego dziecka mogą się dostawać wysokie stężenia hormonów stresu - kortyzolu i kwasu glutaminowego.

Dlatego ważne jest, byś w czasie ciąży doświadczała jak najwięcej spokoju. Jeżeli po urodzeniu dziecka przeżywasz silny stres, być może dziecko będzie częściej płakało. Aby skutecznie uspokoić dziecko, może będziesz musiała skorzystać z pomocy rodziny i przyjaciół.

Zadbaj o to, by nie przebywać samotnie z krzyczącym dzieckiem. Włóż dziecko do wózka i pójdź do parku, kawiarni, na spotkanie z innymi mamami. Izolacja ma niezwykle zły wpływ na równowagę chemiczną w mózgu. Może się przyczyniać do dramatycznego spadku poziomu serotoniny (kluczowego czynnika stabilizacji nastroju), co prowadzi do agresywnych impulsów. Może też powodować spadek poziomu dopaminy (hormonu odpowiedzialnego za pozytywne pobudzenie), zatem na zmartwienie z powodu krzyku dziecka może nałożyć się dodatkowo zły nastrój.

Powiedzmy to jasno. Nikt nie zaprzeczy, że można czuć się całkowicie wyczerpanym, gdy pociesza się bez ustanku dziecko, które nie przestaje płakać. Gdy już spróbujesz wszystkiego, możesz czuć się bezradna i zniechęcona. Mogą ci pomóc następujące rzeczy:

Pamiętaj, że „wszystko przemija". Ta faza trwa zwykle przez zaledwie trzy pierwsze miesiące życia. Mimo to wielu wykończonych rodziców sądzi, że jest to wyrok dożywocia.

Pamiętaj, jak trwały dar ofiarowujesz swojemu dziecku, uspokajając je. Czas poświęcony na uspokajanie jest inwestycją w przyszłość, reguluje bowiem systemy emocjonalne i fizyczne dziecka, dzięki czemu będzie sobie ono lepiej radziło ze stresem w późniejszym życiu.

 

Dlaczego mam ochotę krzyczeć, gdy krzyczy moje dziecko?

Stany emocjonalne twojego dziecka są na tyle prymitywne, że mogą z łatwością aktywować jeden lub więcej systemów alarmowych w twoich niższych ośrodkach mózgowych: ZŁOŚCI, STRACHU lub STRESU SPOWODOWANEGO ROZŁĄKĄ. Równocześnie wysokie stężenia hormonów stresu mogą blokować wydzielanie hormonów odpowiedzialnych za pozytywne pobudzenie, np. dopaminy i opioidów.

 

Emilia Adamczyk