Mama wraca do pracy - od czego zacząć?

„Kiedy dzieci ni z tego, ni z owego domagają się wyjazdu na wycieczkę albo gdy mąż w ostatniej chwili proponuje wyjście do kina, czuję się kompletnie rozdarta – powiedziała Anna. Wychodząc z nimi, mam poczucie winy, ponieważ w domu zostawiam stertę rzeczy do prania, niezapłacone rachunki, niedokończone sprawozdanie, niezałatwione rozmowy telefoniczne i dziesiątki innych spraw, którymi powinnam się zająć. Odmawiając dzieciom i mężowi, też czuję się winna, że zamiast poświęcić więcej czasu rodzinie, zajmuję się czym innym, że zaniedbuję moich najbliższych. I tak źle, i tak niedobrze; nie wiem już, jak mam wybrnąć z tej sytuacji". Czytając tę wypowiedź, kobiety pracujące na dwóch etatach prawdopodobnie wzdychają ze zrozumieniem, ponieważ kto jak kto, ale one doskonale rozumieją dylemat Anny.

Z troską mówią o poziomie nauczania w szkołach, o rówieśnikach, z którymi przyjaźnią się ich dzieci, i o wzorcach zachowań propagowanych przez social media. Narzekają, że nie starcza im czasu na wszystko, co chciałyby zrobić, a czasami nawet brakuje go na to, co w swoim przekonaniu powinny zrobić. Przyznają, że tracą poczucie równowagi i upływającego czasu; kolejne dni mijają niepostrzeżenie, a one nawet nie zdążą się nimi nacieszyć. Wygląda to tak, jakby prawo do radości i zabawy miały już tylko dzieci….

• Kiedy ostatnio jeździłaś na rowerze?
• Kiedy ostatnio zajmowałaś się sztuką; kiedy wykonałaś coś według własnego projektu i własnymi rękami?
• Kiedy czułaś się tak szczęśliwa, że śmiałaś się na cały głos?
• Czy wykreśliłaś ze swojego słownika takie pojęcia, jak zabawa i odpoczynek?
• Czy czas jest twoim wrogiem?

Kobieta pracująca zawodowo stoi przed od wiecznym dylematem: ile czasu poświęcić pracy, a ile rodzinie. Meyera Oberndorf 

Życie wielu ludzi upływa na nieustannym przygotowaniu się do życia.

Dr Paul Tournier

Próba odpowiedzi na pytanie, co to jest doskonałe życie, nie ma sensu. Absolutna doskonałość jest bowiem iluzją. Wyobrażamy sobie, że wszystko ułoży się doskonale, kiedy dzieci się usamodzielnią, kiedy dostaniemy awans, kiedy zmienimy pracę, kiedy kupimy większy, ładniejszy i łatwiejszy w utrzymaniu dom. Kiedy, kiedy, kiedy... Nagle uświadamiamy sobie, że dwadzieścia lat minęło jak z bicza trzasł, a nasze życie wciąż nie jest doskonałe. 

Pokonując przez lata rozmaite przeszkody w życiu rodzinnym i zawodowym, zgromadziliśmy spory zasób doświadczeń, które stały się podstawą strategii rozstrzygania konfliktów. Oto jej etapy.

1. Określić przyczynę lub obszar konfliktu.
2. Skierować atak na problem, a nie na osobę.
3. Wysłuchać argumentów drugiej strony. Usunięcie się na drugi plan może być nawet przyjemne.
4. Zwracać uwagę nie tylko na to, co mówi druga strona, lecz także na to, co pomija.
5. Uzgodnić plan działania.
6. Przetestować plan.
7. Wzajemnie się wspierać podczas wykonania planu
8. W razie potrzeby zweryfikować ocenę sytuacji i renegocjować warunki. 

Zerwanie z dotychczasowymi nawykami - warunek konieczny wszelkich zmian i reform - wymaga czegoś więcej niż podjęcia postanowienia. Wymaga motywacji, chęci i woli. Te zaś dochodzą do głosu podczas kryzysu i dlatego to on jest przeważnie jedynym sprawcą zmiany.

Robert H. Waterman

Oczekiwania a rzeczywistość

Niektóre kobiety chcą robić wszystko po swojemu, ponieważ tak zostały wychowane. Szczytem ich ambicji i najważniejszym kryterium samooceny jest móc powiedzieć: „Wyprasowałam wszystkie koszule, wysprzątałam dom, potrafię zarobić na chleb i samodzielnie go upiec". Zgoda. Jeśli nie czują się zmęczone, jeśli nie ucierpią na tym ich rodziny, a przede wszystkim, jeśli nie odgrywają roli męczennicy…

Powszechnie znana zasada biznesu mówi, że pracownicy, którzy utożsamiają się z celami firmy, chętniej je realizują. Pewność, że tak się stanie, można mieć tylko wtedy, kiedy przyzna się im prawo głosu podczas określania celów.

Kieruj rodziną tak, jak smażysz małą rybę: bardzo delikatnie. Przysłowie chińskie

Komunikowanie się to nie tylko słowa, obrazy, symbole matematyczne, równania i modele; to wzajemne relacje ludzi, którzy chcą uciec od samotności, podzielić się doświadczeniem i zasiać idee. William M. Marstellar  

Zacznij więc od określenia oczekiwań. Zapytajcie każdego członka rodziny, który umie mówić, czego oczekuje od pozostałych w takich kwestiach, jak: więzi rodzinne, wspólne posiłki, schludny strój, porządek w domu itd.

Próbując nakłonić domowników do wspólnej pracy, co zresztą wcale nie jest łatwe, pamiętajcie, że rodzina może to odebrać jako prośbę o pomoc w zajęciach domowych, które powinny być wykonane według waszych kryteriów i zgodnie z waszymi oczekiwaniami - po prostu „po waszemu". Gdyby tak się sprawy potoczyły, musicie zmienić wymagania i sposób wykonania. Warto się wówczas zastanowić nad tym, co chciałby osiągnąć mąż, a co dzieci? Czy pracując w zespole, każdy domownik będzie mógł zrealizować indywidualne cele? Mu sicie znaleźć sposoby połączenia indywidualnych oczekiwań z głównym celem całej rodziny, jakim jest dobrze prowadzony dom. Wówczas bowiem praca zespołowa każdemu przyniesie jakąś korzyść.

 

Emilia Adamczyk